Skąd się biorą hemoroidy?
Etiologia choroby nie jest dokładnie poznana, podobnie jak w większości schorzeń znaczenie odgrywa predyspozycja genetyczna, natomiast czynniki środowiskowe jak niewłaściwa dieta powodująca zaparcia czy siedzący tryb życia stanowią element generujący pojawienie się dolegliwości.
Hemoroidy ma właściwie każdy z nas. Normalnie to małe, niewyczuwalne sploty naczyń krwionośnych przypominające gąbczaste poduszeczki, które pomagają mięśniom zwieracza odbytu uszczelniać światło odbytnicy, powstrzymywać gazy i panować nad wypróżnieniami. Działają na zasadzie hydrauliki. W stanie spoczynku są wypełnione krwią, natomiast gdy rozluźniamy mięśnie zwieraczy np. przed aktem defekacji, krew z tych uszczelniających poduszeczek jest ewakuowana, otwierając ujście dla mas stolca. Problem zaczyna się, gdy na skutek długotrwale działającego lub zbyt dużego ciśnienia panującego w ich świetle (np. podczas przewlekle trwających zaparć) bądź gdy ich ściana jest zbyt podatna (wpływ na ten czynnik ma predyspozycja genetyczna, również z wiekiem tkanki tracą elastyczność,) następuje ich nadmierne rozciąganie i wpadanie tych struktur do kanału odbytu. Podczas kolejnych defekacji masy stolca „pociągają” powiększone guzki za sobą nasilając cały proces. Ostatecznie powiększone, rozciągnięte hemoroidy wypadają na zewnątrz odbytu. Z czasem, coraz trudniej jest je odprowadzić do światła odbytnicy. Inną przyczyną powstania guzków krwawnicowych może być utworzenie się zakrzepu w ich świetle, który powoduje szybko narastający obrzęk i gwałtowne rozciągnięcie ściany i tkanek guzka krwawnicowego. Daje to w efekcie silny ból w momencie powstania zakrzepu, natomiast po ustąpieniu ostrych dolegliwości bólowych następuje znaczny spadek elastyczność hemoroidów. Również w czasie ciąży powstają warunki sprzyjające nadmiernemu rozciągnięciu guzków krwawnicowych. Z jednej strony organizm kobiety przegotowując się do porodu zwiększa podatność tkanek na rozciąganie (dużą rolę w tym zjawisku odgrywają zmiany hormonalne zachodzące w ciele kobiety), z drugiej strony powiększona macica uciskając naczynia jamy brzusznej i miednicy zwiększa ciśnienie krwi panujące w świetle naczyń hemoroidów. W efekcie dochodzi do powiększenia i rozciągnięcia guzków krwawnicowych. Na
szczęście jest to stan przejściowy i po zakończeniu ciąży dolegliwości te najczęściej ustępują.
Leczenie i usuwanie hemoroidów
Techniki małoinwazyjne stosowane w leczeniu hemoroidów
Rozwój instrumentarium oraz wprowadzanie nowych technologii w medycynie umożliwiło rozwój technik małoinwazyjnych. Pojawiły się nowe możliwości terapeutyczne leczenia hemoroidów. Zabiegi stały się niebolesne i możliwe do wykonania w warunkach ambulatoryjnych, a więc bez konieczności przyjęcia do szpitala. Chorzy, zaraz po zabiegu mogą wrócić do swoich normalnych zajęć.
Nowoczesne metody nie wymagają również obciążającego znieczulenia, jakie jest konieczne do przeprowadzenia tradycyjnych operacji, a zatem dają również szansę ludziom, u których znieczulenie do operacji nie jest możliwe bądź jest związane ze zwiększonym ryzykiem. Leczenie przeprowadzane jest etapowo w zależności od zaawansowania choroby. Zabiegi można powtarzać co 2-4 tygodnie, aż do zaopatrzenia wszystkich zmienionych chorobowo guzków krwawnicowych. Do najbardziej
rozpowszechnionych metod należą:
Metoda Barrona – aktualnie najpopularniejsza metoda leczenia zmienionych chorobowo guzków krwawnicowych. Polega na umieszczaniu specjalnych gumek u podstawy hemoroidów powodujących ich niedokrwienie i martwicę. W efekcie po kilku dniach zmienione martwiczo hemoroidy złuszczają się i odpadają. Ze względu na podobieństwo tego zabiegu do opisu znalezionego w zbiorze pism sprzed prawie 2500 lat Hipokrates przez część autorów nazywany jest ojcem tej metody
Krioterapia – polega na zamrożeniu hemoroidu np. ciekłym azotem, co powoduje martwicę tkanki i
jej złuszczenie. Wadą tej metody jest długotrwałe gojenie często z wyciekiem ropy oraz brak możliwości precyzyjnego określenia zakresu uszkodzenia tkanek.
Metoda DGHAL – Polega na przerwaniu przepływu krwi w tętnicach hemoroidalnych poprzez
selektywne zamknięcie naczyń. W efekcie dochodzi do spadku ukrwienia i obkurczenia guzków krwawnicowych. Pod kontrolą sondy USG Dopplera lekarz zakłada na tętnice szwy, które same się wchłaniają.
Metoda HemoRF – nowa nazwa Rafaelo – NOWOŚĆ Za pomocą specjalnej sondy tkankę hemoroidu poddaje się działaniu fali elektromagnetycznej wysokiej częstotliwości o szczególnych właściwościach. Następuje precyzyjne aplikowanie energii powodującej zamykanie naczyń, co skutkuje obkurczeniem hemoroidu i ustąpieniem dolegliwości. Ściana hemoroidu ulega zwłóknieniu, co powoduje wzrost jej wytrzymałości. W efekcie guzek krwawnicowy staje się niepodatny na ponowne rozciągnięcie, zjawisko to chroni przed nawrotem choroby hemoroidalnej
Metoda HemoLT – zasada działania jak w metodzie HemoRF, jednak na tkankę hemoroidu w miejscu
jego unaczynienia działamy wysokoenergetycznym laserem Nd:Yag, co w efekcie prowadzi do
koagulacji (zamknięcia) naczyń i zwłóknienia tkanki hemoroidów.
Skleroterpia to wstrzyknięcie w tkankę hemoroidu substancji drażniącej, która powoduje obumarcie zmiany.
Wszystkie wymienione zabiegi leczenia hemoroidów powyżej są wykonywane w trybie ambulatoryjnym, nie zaburzają codziennej
aktywności!
Rozróżnia się 4 stadia rozwoju hemoroidów:
Na zdjęciu hemoroidy 1 stopnia
Gdy nie są jeszcze widoczne i wyczuwalne na zewnątrz. W tym stadium poza
sporadycznym krwawieniem, nie powodują żadnych dolegliwości. Wypukłości w odbycie
można zobaczyć w trakcie badania u lekarza.
Na zdjęciu hemoroidy 2 stopnia
W tym stadium hemoroid może wypaść z odbytu w trakcie parcia, ale również cofnąć się
samoistnie. Dolegliwości, jakie mogą towarzyszyć to świąd, pieczenie oraz krwawienie.
Podczas parcia Pacjent może odczuwać ból, a czas przebywania w toalecie może się
wydłużyć, ze względu na wrażenie niecałkowitego wypróżnienia.
Na zdjęciu hemoroidy 3 stopnia
W tym stadium dolegliwości z hemoroidami nasilają się i mogą wypadać w trakcie
wysiłku fizycznego oraz parcia. Są wyczuwalne i widoczne na zewnątrz, ale można je
odprowadzić do wewnątrz. Często powodują mocny ból, świąd oraz krwawienie.
Na zdjęciu hemoroidy 4 stopni
Ostatni stopień hemoroidów, które są widoczne i wyczuwalne, ale nie da się ich
odprowadzić do wewnątrz. Powodują ból, świąd, krwawienie, a także nietrzymanie
stolca.
Obawy przed zabiegiem?
Z naszego doświadczenia, oraz opinii Pacjentów wynika że, pomimo oporów jakie mieli przed wizytą w naszym Centrum, wielu pacjentów przyznaje, że po leczeniu i ustąpieniu dolegliwości obawy te były całkowicie nieuzasadnione. Pamiętajmy, że przeciąganie diagnostyki i leczenia prowadzi do poważnych powikłań, a często do rozwoju choroby nowotworowej.
Jak przygotować się do zabiegu?
Każdy Pacjent przed zabiegiem powinien odbyć wizytę kontrolną/diagnostyczną, na której lekarz tłumaczy przebieg zabiegu, oraz jak się do niego przygotować. Na początku należy wykonać zlecone przez lekarza badania, a w dniu zabiegu usuwania hemoroidów trzeba być na czczo (nie spożywać pokarmów stałych 8 godzin, a płynów 4 godziny przed zabiegiem).
Czy po zabiegu są możliwe powikłania?
W nowoczesnych placówkach medycznych stosuje się sprawdzone i małoinwazyjne techniki leczenia, dlatego możliwość powikłań po zabiegu jest znikoma, a same powikłania zdarzają się bardzo rzadko, ponieważ zabiegi są wykonywane przez doświadczonych
lekarzy specjalizujących się w chirurgii i proktologii.
Co się zmieni po zabiegu?
Po leczeniu i usunięciu żylaków odbytu wzrasta jakość życia Pacjenta. Wcześniej pojawiające się objawy takie jak krwawienie, ból, świąd, pieczenie czy widoczne guzki krwawnicze znacznie się zmniejszają i ustępują, a codzienne wypróżnianie się przestaje
być uciążliwe.
Zalecenia i rekonwalescencja po zabiegu
Wszystkie powyższe zabiegi są wykonywane w trybie ambulatoryjnym i bezpośrednio po zabiegu Pacjent wraca do domu, dlatego zabieg nie zaburza codziennej aktywności Pacjenta i już w niedługim czasie po wykonanym zabiegu możliwa jest pełna aktywność fizyczna oraz zawodowa.
Zaleca się spożywanie regularnych posiłków bogatych w błonnik (bez dodatków pikantnych przypraw), regularne i szybkie wypróżnianie w toalecie oraz wystrzeganie się gorących kąpieli w wannie i zbyt długiego przebywania w pozycji
siedzącej. Podobnie jak w przypadku profilaktyki, aby nie mieć hemoroidów, tak i po zabiegu zalecamy odpowiednią zdrową dietę, gdyż ma ona bezpośredni wpływ na wypróżnianie, a także ważnym czynnikiem – stymulującym i regulującym pracę jelit jest ruch, czyli aktywność fizyczna, która chroni przed zaparciami.
Operacyjne leczenie hemoroidów – krótki rys historyczny.
Choroba hemoroidalna towarzyszy człowiekowi praktycznie od zawsze a dolegliwości z nią związane są na tyle przykre i utrudniające codzienne funkcjonowanie, że już w starożytności próbowano różnych sposobów, byle tylko pozbyć się tej kłopotliwej przypadłości. Pierwsza wzmianka opisująca sposoby radzenia sobie z hemoroidami pochodzi z egipskiego papirusu datowanego na 1700 rok p.n.e. W zbiorze pism datowanym na 460 rok p.n.e. Hipokrates opisał sposób postępowania chirurgicznego podobny do metod stosowanych aktualnie: „…Hemoroidy w podobny sposób można leczyć, przebijając je igłą i wiążąc bardzo grubą i wełnianą nicią, i nie ruszać aż odpadną”. Claudius Galenus (ok. 130 – 200 n.e.) – rzymski lekarz greckiego pochodzenia, był zwolennikiem przerywania połączeń tętnic z żyłami, co również znalazło odzwierciedlenie w metodach znanych współcześnie. Św. Fiakr, irlandzki mnich żyjący w VII w.n.e stosował wypalanie hemoroidów rozgrzanymi żelaznymi prętami, które wpychano choremu do kanału odbytu. Alternatywnie wykorzystywano odpowiedniego kształtu kamień. Późniejszy okres, to głównie rozwój technik chirurgicznych.
Do metod operacyjnych stosowanych w XIX i XX wieku należą:
Operacja sp. Whiteheada´a (1882r.) – polega na okrężnym nacięciu błony śluzowej na wysokości linii zębatej z wypreparowaniem odcinka śluzówki i wycięciem podśluzówkowym guzków krwawniczych. Wypreparowana śluzówka jest następnie wycinana, a kanał odbytu rekonstruowany za pomocą szwów pomiędzy skórą a błoną śluzową.
Operacja Milligan-Morgan (1937r.) – polegająca na podkłuciu szypuły naczyniowej, wycięciu guzka krwawnicowego i pozostawieniu ziejącej rany do wygojenia
Operacja Fergusona (1959r.) – jest modyfikacją wyżej opisanej metody, modyfikacja polega na zaszyciu szwem ciągłym miejsca po usuniętym hemoroidzie.
Operacja Parksa (1956r.) – metoda podśluzówkowego wycięcia hemoroidów
Metody mieszane (Sokol – 1970r; Ruiz Moreno, Rene Obando-Reis Neto) – modyfikacje wyżej opisanych metod polegające na częściowym zaszyciu rany powstałej po usunięciu guzka krwawnicowego.
Operacja LANGO (1998r.) – metoda polegająca na wycięciu cylindra błony śluzowej powyżej guzków krwawniczych wraz z naczyniami doprowadzającymi krew i równoczesnym zszyciem brzegów ubytku przy pomocy okrężnego sztaplera. W wyniku tego wypadające guzki zostają podciągnięte ku górze i na skutek zmniejszonego dopływu krwi ulęgają zwłóknieniu. Dodatkowo powstająca w miejscu zespolenia blizna łącznotkankowa przytwierdza je do podłoża.
